روز گذشته، سه‌شنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۴، بیش از ۹۰ نفر از کارگران شاغل در فاز ۱۴ پارس جنوبی مقابل فرمانداری کنگان تجمع کرده و دست به اعتصاب زدند. مدیریت شرکت مدیریت طرح‌های صنعتی ایران (IPMI) تصمیم گرفته این نیروها را پس از سال‌ها کار در سخت‌ترین شرایط، به‌طور دسته‌جمعی اخراج کند، بدون آنکه شغل جایگزین یا تضمین معیشتی برای آنان در نظر گرفته شود.
این کارگران که بسیاری بیش از ۱۵ سال سابقه کار در این پروژه ملی دارند، در بیانیه‌ای نوشتند:
«ما نیروهایی هستیم که در گرما، آلودگی و گردوغبار برای پیشرفت پروژه تلاش کرده‌ایم، اما اکنون پس از بهره‌برداری، به جای قدردانی، با تصمیمی ناعادلانه بیکار می‌شویم.»
مسئله‌ی اصلی در این اعتراض، اخراج دسته‌جمعی و بی‌حقوقی کارگران است. هرچند رسانه‌های رسمی بر تقابل «بومی» و «غیربومی» تأکید می‌کنند، اما واقعیت این است که چنین تقسیم‌بندی‌هایی توسط کارفرمایان و مقامات تقویت می‌شود تا کارگران به‌جای اتحاد، در برابر هم قرار گیرند.
راه واقعی مقابله با بیکار‌سازی و تبعیض، نه تأکید بر «بومی یا غیربومی بودن»، بلکه اتحاد و سازمان‌یابی مشترک تمام کارگران است. تجربه‌ی امروز نشان داد که بدون همبستگی و اعتراض جمعی، کارفرمایان و دولت هیچ تعهدی به حفظ معیشت کارگران نخواهند داشت.
